Hér á fróni er alltaf eitthvað veður og svo þegar það er hræðilega vont veður köllum við það óveður. Á ekki-veðursdögum gerist svolítið séríslenskt. Skyndilega er eins og jörðin undir manni sé ekkert sérlega traust, vindhviðurnar slíkar að maður þarf að halda sér fast og það í sjálfan sig. Í útvarpinu í vikunni var talað um að það hefði verið tvöfaldur fellibylshraði á hviðum í einhverjum firðinum! Hér þykir þetta varla tiltökumál, sjaldan talað um fellibyli...mest varað við hlutir fjúki og geri óskunda. Við vini og ættingja segir maður haltu þér fast, en það sagði vinkona mín einmitt við mig í þann mund sem hún flaug á hús og ég reyndi eftir fremsta megna að halda mér fastri á íslenskri grundu með því að halda í sjálfa mig. Þetta er auðvitað stórkostlega merkilegt orðatiltæki og á þeim örfáu tungum öðrum sem ég þekki til er aldrei talað um þetta-maður heldur sér í eitthvað í mesta lagi. Eftir að hafa búið hér þriðjung úr ævi hef ég séð margt takast á flug annað en flugvélar, eitt sinn sá ég stöðumælavörð fljúga upp í loft og pompa svo niður en þá reyndar vegna hálku og með engri pragt, börn, eldri konu og marga fleiri. Vona að ég takist á meira andlegt flug á þessu nýja ári og ætlunin að blogga sem aldrei fyrr!!
Ummæli
bh